Po 30-tce budowanie trwałego związku wymaga szczególnego podejścia. Najważniejsze elementy, które należy wziąć pod uwagę to: komunikacja, zaufanie, szacunek i wspólne cele. Komunikacja jest kluczem do sukcesu każdego związku. Warto poświęcić czas na rozmowy i wymianę myśli, aby lepiej poznać swojego partnera i jego potrzeby. Znalazłam Miłość! Na modlitwie ze świętą Weroni • Książka ☝ Darmowa dostawa z Allegro Smart! • Najwięcej ofert w jednym miejscu • Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji • Kup Teraz! Podpowiadamy jak znaleźć miłość po 30 Większość z nas uważa, że znalezienie miłości swojego życia po 30ste jest niemożliwe, nie ma jednak nic mylnego, niż to stwierdzenie. Okazuje się, że znalezienie miłości jest bardzo proste nawet jeśli przekroczy się już to magiczne 30ści lat. Czego zatem obawia się większość ko Agnieszka Chylińska (born 23 May, 1976 in Gdańsk) is a Polish rock singer and columnist. From 1994 until 2003 Chylińska was the vocalist with Polish rock band O.N.A., one of the most influential Polish rock bands of all time. Książka Znalazłam miłość / Judyta Katarzyna Woźniak, Serafin, 16,25 zł, okładka miękka, Sto tysięcy przecenionych książek, sprawdź teraz! Lyrics, Meaning & Videos: Piękne Życie, Miłość Jak Stokrotka, Południowy Smak, Kocham Corne Ocy, Wina Mi Dajcie, Łapy w Górę, Ja Sama, Znalazłam Miłość pEOwa8. dobrowraca69aaa Dołączył: 2021-06-30 Liczba postów: 23 14 września 2021, 20:48 Mam 34 lata, i od kilku lat jestem sama, byłam w związkach ale niestety trafiałam na złych facetów 🤦‍♀️ nie wiem co jest ze mną nie tak że nie mogę nikogo "normalnego" poznać.... Mam czasmi mega doła🤦‍♀️ samotność mnie rozwala, wracam z pracy i nie wiem co mam ze sobą zrobić, moi znajomi mają rodziny i dzieci a ja ciągle sama.... Boję się być sama i coraz bardziej mi to doskwiera... Mam wszystko oprócz miłości czyli chyba nie mam nic. Dołączył: 2021-07-22 Liczba postów: 842 14 września 2021, 20:58 mam 29lat i też jestem sama ;) co prawda niedawno się spotykałam z dobrym człowiekiem ale niestety nie mogłam nic poczuć sercem. Jednak nie myślę, że będę zawsze sama ;) bardziej mnie niepokoi, że zostają mi tylko rozwodnicy w tym wieku 😂 Dołączył: 2021-05-16 Miasto: Szczecin Liczba postów: 462 14 września 2021, 21:00 No my tego raczej nie stwierdzimy 🤷 Może to kwestia wyglądu, może coś w Twoim zachowaniu, może czuć od Ciebie desperację. Albo wciąż przebywasz w jednym i tym samym środowisku, gdzie szanse na poznanie kogoś nowego są znikome - bo jesteś zbyt hermetycznie zamknięta. Niektórzy szukają na siłę, inni wręcz przeciwnie - zamykają się w czterech ścianach. Niektórzy nie mają za wiele do zaoferowania (i nie mówię tu o dobrach materialnych). Może opowiedz coś o sobie. Kim jesteś, czym się zajmujesz na co dzień, co lubisz, co jest Twoimi mocnymi, a co słabymi stronami? Dołączył: 2021-05-16 Miasto: Szczecin Liczba postów: 462 14 września 2021, 21:02 mam 29lat i też jestem sama ;) co prawda niedawno się spotykałam z dobrym człowiekiem ale niestety nie mogłam nic poczuć sercem. Jednak nie myślę, że będę zawsze sama ;) bardziej mnie niepokoi, że zostają mi tylko rozwodnicy w tym wieku ? Są jeszcze wdowcy... Ale tak na poważnie, to trochę smutne, że najlepsze lata życia to już "ten wiek"... Przynajmniej dla niektórych. Trochę odbiegając od tematu, nie potrafiłabym się związać z kimś, kto przede mną miał już żonę. Czyżby to wróżyło mi wieczną samotność? 😂 prawiejakchuda Dołączył: 2007-06-10 Miasto: Łódź Liczba postów: 325 14 września 2021, 21:38 Mam za 2 msc 30 lat, pół roku temu skończyłam związek po 4,5 roku. Miał być ślub i dziecko.. dziś jestem w twojej sytuacji. Znajomi maja dzieci. Praca na home office. Ciagle siedzę sama albo jadę do rodziny… porażka ;( nie mam nawet z kim wyjść na miasto żeby kogoś poznać bo koleżanki z dziećmi w domu. A mieszkam w mieście wojewódzkim. Gdzie są imprezy, klubu itd.. w piątki sprzątam albo oglądam netflixa..ostatnio zaczęłam na portalu randkowym. Jeden fajny ale chce tylko miłych wieczorów w weekendy póki co… pisze tez z kims kto szuka do związku.. wiem ze trzeba trochę tego przesiać ale może warto ? Ja mam taka nadzieje.. dobrowraca69aaa Dołączył: 2021-06-30 Liczba postów: 23 14 września 2021, 21:49 prawiejakchuda napisał(a):Mam za 2 msc 30 lat, pół roku temu skończyłam związek po 4,5 roku. Miał być ślub i dziecko.. dziś jestem w twojej sytuacji. Znajomi maja dzieci. Praca na home office. Ciagle siedzę sama albo jadę do rodziny? porażka ;( nie mam nawet z kim wyjść na miasto żeby kogoś poznać bo koleżanki z dziećmi w domu. A mieszkam w mieście wojewódzkim. Gdzie są imprezy, klubu itd.. w piątki sprzątam albo oglądam netflixa..ostatnio zaczęłam na portalu randkowym. Jeden fajny ale chce tylko miłych wieczorów w weekendy póki co? pisze tez z kims kto szuka do związku.. wiem ze trzeba trochę tego przesiać ale może warto ? Ja mam taka nadzieje.. Szukalam Szukalam na portalach ale niestety nie miałam szczęścia.... Dołączył: 2021-07-22 Liczba postów: 842 14 września 2021, 22:03 a ja nie narzekam na portale, znalazłam tam wiele wartościowych osób, tylko u mnie problemem jest to, że mimo iż mnie fascynuje jego charakter, osiągnięcia, sposób życia to nie potrafię się zakochac-jakis chyba uraz. A ja jak nie jestem zakochana, to jestem antydotykalska i znajomości się rozpadają 🤷‍♀️ ps. Mój ojciec twierdzi, że jestem sama Ponieważ nie biorę ich, bo jestem feministką 😂 Edytowany przez Wielbiona 14 września 2021, 22:07 Dołączył: 2012-08-26 Miasto: Liczba postów: 28757 14 września 2021, 22:04 Ale co jest złego w byciu sama? Ja tam lubię. Tak bardzo, ze do tej pory sabotowałam wszystkie relacje po około 2-3 m-cach 🙈 Dołączył: 2008-08-27 Miasto: Kraków Liczba postów: 10280 14 września 2021, 22:10 SłodkiJeżu bez przesady. Też w sierpniu skończyłam 34lata, też jestem sama ale absolutnie nie mam z tym problemu. Po co brać cokolwiek do domu i później płacz, łzy bo zdradza, bo nie kocha, bo nie sprząta, bo nie ma o czym rozmawiać itd. lepiej mieć nic niż byle co. Jestem szczęśliwa, mam mnóstwo znajomych, robię dużo rzeczy i nikt mnie w tym nie ogranicza. Jasne, super było by mieć świetnego partnera ale na prawdę wolę być sama niż się użerać z kimś kogo wezmę sobie z braku laku. W życiu już tak jest że nie każdy trafia na tą swoją drugą połówkę ale nie znaczy to również że trzeba położyć się i płakać. Jak mam fazy że mi samotność doskwiera to zakładam konto na którejś aplikacji, porandkuje trochę, czasem wyjdzie z tego coś fajnego a czasem nie i tyle. Sama siebie nie dołuj bo nic Ci to nie da tylko zrób coś fajnego ze swoim życiem bo masz tylko jedno. Partner na prawdę nie definiuje czy jest ono wartościowe czy też nie ;) Wielbiona i Neinez też po części mam tak jak wy, może dlatego partnera brakuje mi tylko jak mam ochotę na sex xD Edytowany przez Anneli 14 września 2021, 22:12 Nugent 14 września 2021, 22:23 dobrowraca69aaa napisał(a):Mam 34 lata, i od kilku lat jestem sama, byłam w związkach ale niestety trafiałam na złych facetów ???? nie wiem co jest ze mną nie tak że nie mogę nikogo "normalnego" poznać.... Mam czasmi mega doła???? samotność mnie rozwala, wracam z pracy i nie wiem co mam ze sobą zrobić, moi znajomi mają rodziny i dzieci a ja ciągle sama.... Boję się być sama i coraz bardziej mi to doskwiera... Mam wszystko oprócz miłości czyli chyba nie mam nic. Serdecznie Ci polecam 🧡 Czytałam raczej w ramach zainteresowań, ale Martylda jest psycholożką in spe i bardzo mądrze pisze. fot. Adobe Stock, Antonioguillem Kiedy wyobrażałam sobie, jak moi rodzice zareagują na informację, że zostaną dziadkami, byłam przekonana, że będą najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Przecież już od dawna czekali na wnuka. Od dobrych kilku lat słyszałam, że powinnam sobie uświadomić, iż nie robię się młodsza, że dawno przecież przekroczyłam trzydziestkę i najwyższa pora pomyśleć o potomstwie. – Im później, tym trudniej. Potem nawet jak będziesz chciała, to nie będziesz mogła – straszyła mnie mama, przytaczając tysiące historii, o których dowiedziała się z licznych babskich pisemek. Potrafiła nawet wyrywać z nich kartki i dawać mi do przeczytania, kiedy przychodziłam do rodziców na niedzielny obiad. Najpierw mnie to śmieszyło, a potem zaczęło denerwować. Czułam tę ogromną presję otoczenia – najbliższych i koleżanek, które jedna po drugiej zachodziły w ciążę. Dziecko akceptują, ale jego tatusia – nie W końcu przydarzyło się to i mnie. Pojechałam do rodziców oznajmić im dobrą nowinę. Błyszczały mi oczy i byłam podniecona. – Jesteś pewna, że chcesz im to powiedzieć sama? A może pojadę z tobą? – zaoferował się rano mój partner, równie poruszony faktem, że będziemy mieli dziecko, jak ja. – Nie. Przepraszam cię, ale wolałabym być wtedy z nimi sama. Tak długo na to czekali… – uśmiechnęłam się i pocałowałam go w szorstki od zarostu policzek. Nie spodziewałam się jednak zupełnie tego, że kiedy wyrzucę z siebie tę dobrą nowinę, pierwszym zdaniem, które usłyszę od mamy, będzie radosny okrzyk: – Naprawdę? Tak się cieszę, że wróciliście do siebie z Robertem! Nie na taką reakcję liczyłam. Musiałam mieć głupią minę. Na chwilę zapadła między nami krępująca cisza, a potem powiedziałam: – Nie wróciliśmy. – Jak to? Czyli zamierzasz być samotną matką? – moja mama miała oczy pełne grozy. No tak, to by dla niej było chyba coś najstraszniejszego na świecie. – Myślę, że nasza córka chce nam powiedzieć, że będzie miała dziecko z innym mężczyzną, a nie z Robertem – wycedził ostrożnie mój ojciec. Przełknęłam ślinę, słysząc jego ton, który tak dobrze znałam. Oznaczał: „Rób, co chcesz, jesteś dorosła. Ale nie oczekuj od nas, że zaakceptujemy twoje szaleństwa”. – To prawda – potaknęłam. – Jestem w ciąży z Marcinem. – Z Marcinem? A co ty o nim wiesz? – wykrzyknęła ze zgrozą moja matka. Była tak przerażona, jakbym oznajmiła, że zaszłam w ciążę z facetem poznanym wczoraj w barze albo z jakimś pierwszym lepszym, który jechał ze mną tramwajem do pracy. A przecież z Marcinem byliśmy już oficjalnie parą. Spotykaliśmy się faktycznie od niedawna, bo od trzech miesięcy, ale moi rodzice zdążyli go poznać i przyjęli z życzliwością. Choć zdawałam sobie sprawę z tego, że są trochę rozczarowani, bo skoro mam nowego chłopaka, to szanse, że wrócę do Roberta, maleją. A oni uwielbiali mojego eks. A może raczej powinnam powiedzieć – przyzwyczaili się do niego. Byliśmy z Robertem parą przez siedem lat – Niektóre małżeństwa nie trwają tak długo – śmiała się ze mnie przyjaciółka. – Zamierzacie w końcu się kiedyś pobrać? – Pewnie tak, ale na razie jest nam dobrze tak, jak jest – wzruszałam ramionami. Nasz związek przypominał wygodne kapcie. Byliśmy tak idealnie zgrani, że jedno w żaden sposób nie przeszkadzało drugiemu. I to chyba okazało się dla nas zgubne, bo… zabrakło tej uwagi, którą ludzie sobie poświęcają. Tego, że prawie każdego dnia odkrywamy coś nowego w swoim partnerze – i nieważne, czy nas to zachwyca, czy irytuje, ale przynajmniej zmusza do spojrzenia na niego. Oboje z Robertem czuliśmy, że temperatura naszych uczuć spadła. W dodatku nie mogłam zajść w ciążę. To prawda, że nie byliśmy małżeństwem, ale po tylu latach razem nie przywiązywaliśmy zbyt wielkiej wagi do papierka. Pewnego dnia, a było to prawie dwa lata temu, stwierdziliśmy, że fajnie byłoby zostać rodzicami. Także dlatego, że coraz więcej naszych znajomych miało dzieci i poczuliśmy, że przestajemy mieć z nimi wspólne tematy. Zrezygnowaliśmy więc z antykoncepcji, poszliśmy na żywioł i... nic. Mijały miesiące i nic się nie wydarzyło. Byłam zaniepokojona tym faktem, więc poszłam na konsultację do ginekologa. Przebadał mnie, zlecił także badania Robertowi. Okazało się, że jesteśmy oboje całkiem zdrowi i nie ma najmniejszych biologicznych przeszkód, abyśmy nie mogli mieć dzieci. – A więc jakie są? – padło z naszej strony pytanie. – Psychologiczne – powiedział lekarz. – Bywa tak, że po wielu latach związku organizm kobiety zaczyna sam z siebie produkować hormony, które uniemożliwiają zajście w ciążę z tym konkretnym wieloletnim partnerem. A to dlatego, że organizm doszedł do wniosku, że skoro ona już przez tyle lat stosuje antykoncepcję, to najwyraźniej nie chce mieć z nim dzieci. To się nazywa przystosowanie. To dzięki niemu nasi przodkowie zeszli z drzewa, dzięki niemu przetrwaliśmy tysiące lat ewolucji. Nasz organizm potrafi się uczyć, wyciągać wnioski i się zmieniać. Po tej wizycie inaczej spojrzeliśmy na nasz związek. Oboje poczuliśmy, że coś się między nami wypaliło. Nie ma już przysłowiowych motyli w brzuchu, jest stagnacja. I czegoś ważnego nam brakuje. Rozstaliśmy się bez wzajemnych pretensji, chociaż ku rozpaczy naszych rodzin. Moi rodzice zarzucili mi, że już się zdążyli przyzwyczaić do Roberta. Co miałam im na to powiedzieć? Że właśnie dlatego się z nim rozstałam? Nie zrozumieliby – oni przecież spędzili ze sobą czterdzieści lat. Mój były chłopak bardzo szybko poznał nową dziewczynę. Zakochał się w niej i zamieszkali razem. Ja jeszcze przez jakiś czas byłam sama, ale naprawdę życzyłam Robertowi szczęścia. Idąc tamtego dnia do pracy, zupełnie nie podejrzewałam, że mogę spotkać kogoś, kto stanie się dla mnie ważny. To była miłość od pierwszego wejrzenia Pracuję z ludźmi, jestem sprzedawcą i przyzwyczaiłam się już do tego, że czasami jakiś mężczyzna próbuje mnie poderwać. Faceci traktują moje służbowe zainteresowanie i uprzejmość jak osobistą reakcję, wydaje im się, że jestem dla nich miła, bo mi się podobają. A tak nie jest. Moje zachowanie jest wyuczone na zawodowych szkoleniach. Uśmiecham się zupełnie odruchowo, podczas kiedy tak naprawdę często myślę na przykład o tym, że muszę odebrać buty od szewca. Ale wtedy znalazłam się w odwrotnej sytuacji – to ja byłam klientką, a Marcin sprzedawcą i to w dodatku – w perfumerii. Weszłam tam, żeby kupić nową szminkę. Widok mężczyzny za ladą trochę mnie zaskoczył. Zwłaszcza takiego, który wcale nie wyglądał jak gej. Zdziwiło mnie też, gdy wybiegł za mną z perfumerii, by wręczyć całą garść próbek różnych drogich kosmetyków. Zaczerwieniłam się jak pensjonarka pod jego gorącym spojrzeniem. Wróciłam tam po kilku dniach, aby mu powiedzieć, że krem, który mi polecił, okazał się świetny dla mojej cery. Wróciłam też z nadzieją, że nie potraktuje mnie jak zwyczajnej klientki. Sama jako sprzedawca miałam dziesiątki razy do czynienia z takimi klientami, którzy wracali i wdzięczyli się do mnie. A ja pragnęłam wysłać ich do diabła, chociaż zawodowo musiałam nadal się uśmiechać, co oni znowu odbierali osobiście i tworzyło się błędne koło. Kiedy więc Marcin ciepłym głosem w dyskretny sposób zaproponował mi kawę, odetchnęłam z ulgą, że jednak się nie zbłaźniłam. Wylądowaliśmy w łóżku już po pierwszej randce Nasz seks to było prawdziwe tornado! Nie wiedziałam nawet, że potrafię być tak namiętna i nienasycona. I co ciekawe, wcale się tego nie wstydziłam. Wręcz przeciwnie – widząc zachwyt w oczach Marcina, czułam się kobietą w stu procentach. Pewnie dlatego tak łatwo zaszłam w ciążę… Mój organizm przebudził się i stwierdził, że skoro w moim życiu pojawił się właściwy mężczyzna, to trzeba natychmiast wykorzystać okazję. Ciekawe, że kiedy zobaczyłam u siebie pierwsze objawy ciąży i zaczęłam coś podejrzewać, nie pobiegłam od razu po test do apteki, ale najpierw zwierzyłam się Marcinowi. A on wtedy wziął mnie za rękę, spojrzał mi głęboko w oczy i powiedział, że jeśli się okaże, że oczekuję jego dziecka, to będzie tym zachwycony i zaszczycony. A potem poszliśmy razem do apteki po test i wszystko stało się jasne. Marcin naprawdę był uradowany, co mnie napełniło niebywałym szczęściem. Przez kilka dni nie mówiliśmy nikomu o mojej ciąży, chcieliśmy mieć tę małą tajemnicę tylko dla siebie. A potem zwierzyliśmy się rodzicom i znajomym, no i zaczęło się piekło. Ślub? Dobra, skoro inni tego chcą… Nikt nam nie pogratulował i się nie ucieszył. Zwyczajnie nikt. Chociaż oboje jesteśmy już dobrze po trzydziestce i do tej pory spotykaliśmy się z komentarzami, że pora się ustatkować i mieć dzieci. A kiedy w końcu to się stało, usłyszeliśmy, że jesteśmy kompletnie nieodpowiedzialni. „Bo przecież prawie się nie znamy. Bo skąd możemy wiedzieć, że chcemy być razem. Bo wychowanie dziecka to nie żarty, a nas się chyba właśnie żarty trzymają, kiedy mówimy, że jesteśmy dla siebie stworzeni”, i tak dalej… Przetrwaliśmy to. Udało nam się przetrzymać kilkumiesięczne milczenie moich rodziców, którzy się na nas obrazili. A także wielomiesięczną histerię matki Marcina, która uważała, że łamię jej synowi życie. Przeżyliśmy to, że nasi znajomi pukali się w głowy i twierdzili, że nam odbiło. Kiedy bowiem urodziła się Lenka, dziadkowie od razu się w niej zakochali i najważniejsze stało się to, że po prostu jest. A znajomi, kiedy stwierdzili, że prowadzimy z Marcinem normalne rodzinne życie, znaleźli sobie nowe tematy do gadania. Gdy dwa lata po pierwszym dziecku zaszłam po raz drugi w ciążę, nikogo już to nie obeszło. Tylko rodzice napomknęli, że może jednak byśmy się w końcu pobrali. Uznaliśmy to za dobry pomysł i przypieczętowaliśmy nasz związek ślubem, śmiejąc się, że w gruncie rzeczy robimy to dla innych, a nie da siebie. My wiedzieliśmy, że będzie nam ze sobą dobrze już wtedy, gdy wchodząc do perfumerii, zapytałam Marcina o czerwoną szminkę. Czytaj także: „Byłam pewna, że mój mąż ma romans. Ale nigdy bym się nie spodziewała, że nakryję go w łóżku z... moim bratem”„Syn i synowa stawiali na bezstresowe wychowanie. Gabrysia ubierała się jak galerianka i nie szanowała innych”„Teściowa na naszym weselu powiedziała, że złapałam Piotrka na dziecko. Namówiłam męża, by zerwał z nią kontakt” Miłość to uczucie, które przychodzi zwykle nieoczekiwanie i zaskakuje nas w najmniej spodziewanym momencie. Mimo to, często zastanawiamy się jak szukać miłości. Jak znaleźć miłość, w tym ogromnym świecie i niewielkim gronie przyjaznych dusz. Szczególnie gdy mieszkamy w małej miejscowości, a wszyscy nasi znajomi są już w związkach, wtedy najtrudniej znaleźć okazję do poznania nowych osób, a tym samym wyjątkowo trudno znaleźć swoją wyśnioną miłość. Poszukaj miłości w sieci Takie stwierdzenie coraz częściej pojawia się nie tylko w artykułach związanych z miłością, i publikowanych w Internecie, ale również wśród znajomych, którzy widzą naszą samotność i chcieliby nam pomóc. Jeżeli odważymy się na założenie profilu w portalu randkowym, wypełnimy go dość obszernie i zamieścimy jedno z naszych aktualnych zdjęć, z pewnością zawarcie nowych znajomości przez Internet nie będzie trudne. Nawet jeżeli nie należysz do zbyt odważnych osób, pierwsza rozmowa z nieznajomym przychodzi Ci z nie małą trudnością, rozmawianie w sieci jest zdecydowanie łatwiejsze, dlatego również znalezienie miłości w sieci do trudnych należeć nie będzie. Daj się poznać, zrób pierwszy krok i załóż konto w portalu randkowym, tam czekają nie tylko fascynujące przygody, nowe znajomości, ale również realna szansa na znalezienie miłości. - Po czterech latach samotnego macierzyństwa spotkałam kogoś, kto pokochał mnie i moje córki Julkę (5 l.) i Anię (5 l.) - z radością wyznała w rozmowie z "Super Expressem" Aleksandra. - Z Jackiem poznaliśmy się zupełnie przypadkiem, dzięki wspólnym znajomym, na urodzinach kolegi pół roku temu. To była miłość od pierwszego spojrzenia. Wystarczyło, że para wymieniła się ze sobą spojrzeniami i stała się po prostu nierozłączna. Zakochani spędzają ze sobą każ-dą wolną chwilę, a nawet zamieszkali razem. Co więcej, obie pociechy Oli zaakceptowały nowego partnera i bardzo go polubiły. - Jacek to cudowny facet, moje córeczki zaakceptowały go od razu - powiedziała aktorka. Cztery lata temu Ola rozstała się z partnerem Piotrem. Przez kilka lat samotnie opiekowała się bliźniaczkami. Pół roku temu odżyła i postanowiła się wziąć ostro do pracy. Dopiero co nagrała film "Droga do raju", a już za kilka dni wybiera się na Przegląd Filmów do Berlina, by promować nową produkcję. Rozstania są zwykle burzliwe. I bardzo trudne, nawet jeśli to my jesteśmy ich inicjatorkami. Padają ostre słowa, są łzy i wzajemne oskarżenia, wreszcie drzwi zamykają się z trzaskiem i można odetchnąć z ulgą. Mamy upragniony spokój. Kłopot z głowy. Szkoda tylko, że ceną za to jest przerażająca pustka. Czasami tak dotkliwa, że zaczyna się żałować swojej pierwotnej o powrocie nie ma mowy, mimo tej tęsknoty wzajemna niechęć jest tak wielka, że odbiera chęć na jakiekolwiek pojednanie. Ale lata mijają i dawny związek nie jawi się już jako samo zło. I jakby na dowód tych przemyśleń pojawia się on, były partner, a po sercu znowu rozlewa się przyjemne ciepełko. Od słowa do słowa dochodzi się do wniosku, że warto by było raz jeszcze. Rekonstrukcje dają przecież równie imponujące efekty, co budowa od zera. Dlaczego by więc nie wykorzystać znowu cennego materiału, jakim jest stara miłość?Po co było to rozstanie?Odświeżanie dawnej miłości nie jest niczym niezwykłym. I nie chodzi tu o pary, które rozchodzą się i schodzą średnio dwa razy w miesiącu. Mowa o ludziach, którzy w pewnym momencie stwierdzają ‘dość’ i od tej pory każde z nich układa sobie życie na własną rękę. Lecz ich uczucia nie wygasają, po prostu nie dało się ich przełożyć na praktyczne aspekty wspólnego życia. Dlatego, choć wyszło jak wyszło, nie udaje się o byłym zapomnieć. I wystarczy, że dawny obiekt westchnień kolejny raz stanie na drodze, a wątpliwości wracają. Zwłaszcza gdy on da do zrozumienia, jak boleśnie odczuwa stratę i gdyby tylko miał drugą szansę…Dlaczego zatem od początku nie dało się zbudować czegoś trwałego i pozwoliło się wielkiej miłości rozpaść w pył? Często winne jest tu nasze fałszywe i naiwne wyobrażenie związku. Chcemy miłości po grób i żeby zawsze było idealnie, z fajerwerkami. Nie dajemy drugiej stronie prawa do błędu i nie ratujemy związku, gdy jeszcze jest na to czas. A kiedy przychodzi opamiętanie, jest po ptakach, walizki już spakowane. Ma to jednak pewien plus – zaczynamy kwestionować swoje dotychczasowe podejście do miłości. Różnice nie do pogodzenia dałoby się pogodzić, gdyby nie idiotyczny upór i przekonanie o własnej nieomylności. Jeśli na dodatek po drodze pojawią się kolejne nieudane związki, dochodzi się do refleksji, że może to nie kwestia złego partnera, ile nas samych, naszych roszczeń i niedojrzałego podejścia do pewnych rzeczy. Powoli staje się jasne, dlaczego wcześniej nie wyszło. I widząc, że druga strona myśli podobnie i chce zacząć od nowa, uważamy się za wielkie szczęściary. No bo teraz to już musi się udać, co nie?W nowej, lepszej odsłonie?Nie da się wejść dwa razy do tej samej rzeki, bo rzeka ciągle się zmienia. Tak samo ludzie. Ewoluują, dojrzewają, doświadczają nowego i to koryguje ich poglądy. Inaczej podchodzi się do życia i związków w wieku 20 lat, a inaczej, gdy dobija się do czterdziestki. Świat przestaje być czarno-biały. Docenia się już trochę inne rzeczy, ma się inne priorytety. Zaczyna się pojmować, co ma realną wartość, a co jest pierdołą, której nie warto poświęcać swojej uwagi. To właśnie sprawia, że postępki byłego partnera mierzymy nową miarą. Nierzadko utwierdzając się w przekonaniu, że dzisiaj swój związek rozegrałoby się w kompletnie odmienny sposób, ignorując bzdety i patrząc wyłącznie na sprawy istotne. Jest okazja, by się o tym przekonać empirycznie? Łapiemy szansę, licząc na to, że spędzony oddzielnie czas dał wystarczająco przykrą nauczkę. Teraz jesteśmy o niebo ile jednak z wiekiem ludzie pod wieloma względami się zmieniają, to, co elementarne, najczęściej zostaje po staremu. Jak ktoś był bardzo skryty i stronił od wszelkich form manifestowania swoich uczuć, to raczej nie stanie się nagle kimś, kto codziennie zasypuje komplementami i mówi ‘kocham cię’ przy byle okazji. Człowiek ze skłonnością do dyktatorstwa nie zmieni się w ugodową owieczkę. Osoba wybuchająca gniewem z byle powodu nie stanie się mistrzem harmonii i wyciszenia. Owszem, niektórym udaje się przejść taką ścieżkę przemiany, ale nie oszukujmy się, są to rzadkie przypadki. Ten ‘twardy rdzeń’ naszej osobowości pozostaje taki jak dawniej, zwłaszcza gdy wewnętrznie wcale nie czuje się potrzeby rewolucji. I teraz pytanie – czy jesteśmy w stanie się z tym pogodzić? Powroty po latach pokazują, że to niemałe wyzwanie. Do zejścia się zachęcają przyjemne wspomnienia, zapomina się jak gdyby o irytujących przywarach i po czasie ze zdumieniem odkrywa je na nowo, że jak to, on dalej się tak zachowuje?Skąd ta amnezja? Ludzie mają pewną skłonność do idealizowania przeszłości. Dawniej zawsze było lepiej, a młodość, choćby przypadała na parszywe czasy, i tak będzie wspominana z łezką w oku. Myśląc o minionych czasach chętniej przywołujemy dobre rzeczy, a ten mechanizm nader często dotyczy właśnie byłych związków. Miłość musiała być naprawdę bardzo toksyczna i skrajnie patologiczna, żeby utkwiła w pamięci wyłącznie jako pasmo nieszczęść, do którego nie chce się już nigdy swoimi myślami wracać. Jeśli wspólne życie toczyło w miarę normalnie, o byłych często myślimy z rozrzewnieniem. Tym cieplej, im ważniejsza była to dla nas osoba. I im bardziej nie układa się w nowej, pozwiązkowej nie jest inaczejDając sobie drugą szansę, chcemy wierzyć, że to przeznaczenie. Trafiamy z powrotem w swoje ramiona, bo jesteśmy sobie pisani. Pierwsze podejście było falstartem, druga próba jest bardziej świadoma i dojrzalsza, dlatego ma większe szanse powodzenia. I to prawda, jeśli słowa o dojrzałości i świadomości mają pokrycie w faktach. Bo tak się składa, że zachwyceni wizją ponownego zejścia zapominamy, że tamto rozstanie nie było kwestią przypadku i pecha. Problem nie pojawił się ot tak, z dnia na dzień. On narastał tygodniami, miesiącami albo i latami. Więc choć dzisiaj rozstajemy się szybciej i z błahszych powodów, wciąż jest to zakończenie jakiejś dłuższej fazy. Fazy, którą teraz wspomina się zupełnie inaczej, niż ona przebiegała, jak gdyby chciało się wymazać z pamięci to, co dzieliło. I ok, te chęci są w pełni zrozumiałe. Rzecz w tym, że ignorując stare grzeszki, ryzykuje się ich miłości jest bowiem możliwa dopiero wtedy, gdy uda się wyeliminować problemy, które doprowadziły do rozstania. Gdy szczerze przegada się dawne sprawy, zrozumie je i przebaczy. Po takim wstępie ‘nowy’ związek faktycznie ma szansę się udać, a rozstanie, choć przykre, udowodniło, że to właśnie ta prawdziwa miłość, o którą warto walczyć. Tyle że nie wszystkie pary podchodzą do drugiej próby z należytą rozwagą. Cieszą się chwilą, są w euforii, że udało się im odzyskać to, co wydawało się bezpowrotnie utracone. I sądzą, że dalej będzie już tylko lepiej. Nie ma żadnych poważnych rozmów, żadnych działań, jest pójście na żywioł, byle przedłużyć w czasie słodkie chwile pojednania. Oboje mówią, że zrozumieli swoje błędy, ale wcale tak nie jest. Dawne trudności nie zniknęły, są jedynie uśpione, do czasu, gdy emocje opadną i związek przejdzie na poziom szarej rzeczywistości – wtedy wrócą jak bumerang, waląc mocno po głowie. Znowu zaczną się kłótnie i znowu o to samo. Bo mimo łzawych wyznań miłosnych i zapewnień, że teraz będzie inaczej, wszystko pozostało po staremu. Związek niby nowy, ale zasady sprzed rozstania. Zapomniano po prostu o nowych regułach, które zlikwidowałyby źródło wszystko da się wymazać?Liczy się i to, jakiego kalibru były dawne przewiny. Co było przyczyną rozstania, drobiazgi czy rzeczy nie do przeskoczenia? A jeśli drobiazgi, to czy dzisiaj rzeczywiście potrafimy na nie machnąć ręką, czy jednak w prawdziwym życiu będą one doprowadzać do białej gorączki, jak wtedy? Rozstania ‘nieprzemyślane’, bo młodość, bo nie wiem czego chcę, bo chyba nie jestem gotowy, bo miało być jak w bajce, ale real mnie przerósł – czy naprawdę nie ma się żalu o to, że dla drugiej połówki była to trochę miłość na pół gwizdka? A co z winą za rozstanie? Da się wziąć szczerze część winy na siebie, a może w głębi ducha wciąż ma się za skrzywdzoną niesłusznie ofiarę? I jak to jest z tym przewartościowaniem swojego życia – to dużo wcześniej podjęta decyzja, a nie chwilowe olśnienie pod wpływem chwili?Bardzo wiele spraw dorośli ludzie są w stanie między sobą załatwić i wejść z czystą kartą w nowy-stary związek. Ale są też sytuacje budzące ogromne wątpliwości. Danie drugiej szansy jest bardzo szlachetne, tylko czy stać nas na podobną szlachetność? Jak zaufać komuś, kto zdradził, miał romans? Czy warto drugi raz do swojego domu wpuszczać człowieka, który stosował przemoc? Skąd pewność, że obecne zapewnienia o uczuciach nie są bezwzględną manipulacją jak dawniej i tym razem nie będzie podłych gierek oraz stałego poniżania? Wziąć za dobrą monetę obietnicę, że od teraz koniec z alkoholem i grą w kasynie do ostatniej złotówki? Uwierzyć tak po prostu, że on się zmienił i gorzko żałuje przeszłości? Nie ma co skreślać ludzi za dawne błędy, ale czym innym jest wiara w ludzi, a czym innym zaproszenie ich do wspólnego życia, mimo niebywałych cierpień, jakich się kiedyś od nich doznało. To trochę igranie z ogniem, szczególnie gdy samemu nie do końca uporało się z demonami przeszłości i wciąż pamięta się zadany wcześniej ból. Tu samo ‘przepraszam’ i dobre chęci nie wystarczą, przemiana musi być prawdziwa, poparta terapią, naprawą dawnych krzywd i szczerą chęcią czy kalkulacja?Przyszłość odnowionego związku zależy od tego, czy udało się uporać z przeszłością. Ale i obecne motywacje są bardzo ważne. Dlaczego tak właściwie chcemy się ponownie zejść? Prawidłowa odpowiedź powinna brzmieć: bo to osoba, którą kocham i cenię, rozumiem jej potrzeby, jestem w stanie je spełnić, a to, co wcześniej stało na drodze do szczęścia, już nie jest problemem. Jednocześnie nie ma oczekiwań, że druga osoba przeobrazi się w kogoś w stu procentach idealnego, a każdy minusik z przeszłości zamieni się w dobrze jednak inspiracją do powrotu po latach może być zwykłe wyrachowanie. Jest ból istnienia, cierpienie z powodu samotności, nie udało się związać z nikim innym – dawny, dobrze znany partner, który tak samo nie może sobie życia ułożyć, posłuży jako zapełniacz pustki. Jest wygodny, bo wiadomo, czego mniej więcej się po nim spodziewać i jak go podejść. No i ta nadzieja, że skoro jest szansa, to może urodzi się z tego wreszcie głębokie, wielkie uczucie. Druga rzecz – skąd pewność, że jeśli wtedy nie chciało się starać o związek, to teraz nagle się zachce? Można się pocieszać, że jak się coś straciło, to zaczyna się to doceniać, tyle że to może działać tylko do chwili, gdy jest się nieosiągalnym, potem niewykluczone, że znowu spocznie się na laurach. A może wcześniejsze rozstanie było po to, by zdążyć zaznać tego, do czego traci się dostęp jako człowiek ‘związany’? I teraz, gdy już się w pełni nasyciło kawalerskim życiem, wraca się do dawnej dziewczyny, która może nie jest bardzo zabawna, ale na stabilizację nadaje się w sam też chyba za bardzo zawierza się samej miłości. Bez niej nie da się niczego pięknego we dwójkę zbudować, ale gdy zapomni się całkowicie o rozsądku, wcale nie jest lepiej. Skąd wiadomo, że teraz na bank będzie dobrze? Serce podpowiada? Świetnie. A co podpowiada rozum? Też taki pełen entuzjazmu? Bo historia niestety lubi się powtarzać, a my niekoniecznie wyciągamy z niej poprawne wnioski.

znalazłam miłość po 30